Patron

Święty Wawrzyniec pochodził z Huesca (Hiszpania). Był synem Arencjusza i Pacjencji. Jako młodzieniec przybył do Rzymu. Nienagannym życiem zjednał sobie powszechne poważanie. Kiedy w 257 r. św. Sykstus został papieżem, wyświęcił św. Wawrzyńca na diakona. Mimo jego młodego wieku, wyznaczył go na pierwszego z ośmiu diakonów, którzy służyli w Kościele rzymskim. Powierzył mu pieczę nad majątkiem kościelnym i nad ubogimi.
W tym samym roku cesarz Walerian wydał dekret o prześladowaniu chrześcijan, nakazujący zabić wszystkich biskupów, kapłanów i diakonów. W roku następnym uwięziono św. Sykstusa. Gdy przyprowadzono go na egzekucję, św. Wawrzyniec podążał z nim pogrążony we łzach. Przed męczeńską śmiercią św. Sykstus polecił mu rozdzielić skarby Kościoła wśród biednych. Św. Wawrzyniec postąpił zgodnie z tym poleceniem. W tym czasie na utrzymaniu Kościoła rzymskiego oprócz kapłanów pozostawało 15 tys. biednych. Prefekt Rzymu rozkazał św. Wawrzyńcowi wydać skarby Kościoła. Święty obiecał pokazać mu je. Nazajutrz zamiast przynieść srebro i złoto, przyprowadził biednych mówiąc: Oto nasze skarby, nasze perły i drogie kamienie. Kto tym ulubieńcom naszym dobrze świadczy, odbierze z lichwą zapłatę w niebie. Rozgniewany prefekt rozkazał poddać go torturze przypiekania ogniem. Rozkaz bezlitośnie wykonano, ale męczennik wzmocniony łaską bożą zniósł mężnie cierpienia.
Wawrzyniec zginął śmiercią męczeńską w 258 roku. Do ostatniego tchnienia modlił się o nawrócenie Rzymu, o to, aby Ewangelia mogła stąd rozszerzać się na cały świat. Kilku pogańskich senatorów, którzy byli świadkami egzekucji, patrząc na zachowanie Wawrzyńca w chwili śmierci, uwierzyło w Boga i przyjęło chrzest. Pochowali oni ciało św. Wawrzyńca.
Święto św. Wawrzyńca przypada na 10 sierpnia (łacińskie imię Laurentius, od wawrzyn (drzewo laurowe), atrybut - krata.
Uważany jest za patrona ubogich, piekarzy, kucharzy, studentów i bibliotekarzy, a przede wszystkim pszczelarzy, a także w chorobach reumatycznych i w czasie pożaru.